دير گاهي است در دياري از سرزمين پارس -مهد تمدن ايران‌زمين- آواي خوش هزاران و عطر جانفزاي گلهاي سرخ و رايحه دل انگيز نسترنهاي سفيد به همراه زمزمه نسيم و نواي دلنشين جويباران نقشي از بهشت را به بينندگانش مي نمايد.
مردمان باصفا و سخت كوش شما را به ارمغاني از اين نشان بهشتي كه فراوَردي از گل، هنر و صنعت آنان است ميهمان مي‌كنند.

باغهاي سرسبز، كوههاي زيباي سربه فلك كشيده، روستاهاي ساده و زيبا، گلزارهاي معطر، و طنين فرح بخش رودخانه براي آنان كه به دنبال استراحت و آرامش هستند خاطره‌اي بيادماندني و فرصتي غنيمت است. خلاصه آن كه مردم فارس اينگونه ضرب المثل كرده اند كه
هنوز نرفتي ميمَن              كه بگي واي بر من!